O ölümü süsleyen aynalara beni
bir bir bölüşür her neyle anılmışsam
karaborsa, sevdayı da kendinden üstün görmek
bir elini kaldırsan da göğe
ihtiyacını duymaz hiçbir öğrenci.
korku, saçlarını taradığın tarak
bir tokada öfkeyi sıralayan ikinci eli doğanın
anladım artık hasret kuşağımı kurcalamaz.
Bildiğim bir şeyler var
devamlı bildiğim bir şeyler var
acı, anonim hale gelmeyinceye dek çekilmesi yasak
kimsenin ortasında olmak istemeyeceği kadar hikayesi mümkün.
yani ben
pasaportun işkencesine karşı gelemedim
duyurmadığım kulak kalmasın diye ezilmemenin hıncıyla
söyledim bütün marşları
ayın taşınmaz haberi tez
kalbimin üstünde yürümeyen ayaklar için sefil
hiçbir şeyin tam teşviği,
yüzüm olmayacak biliyorum
şurasında kederi bilene gazeteler hicret hepten
ne vakit dışarı çıksam
annem cumartesi.
Çalılarla sallanan bir coğrafyanın isteği ne ki
oysa aşkın ve alkışın
bahar ve buharın kurşuni bağlantısında
ilk kez dönüşeceği bir değirmen için akarsuların heyecanından başka.
Kimin veya kimlerin icadı
dövüşmeyi çiçek toplamaktan önemli saymak
bir anı yakalayıp tetikte omurgayı kıskandıran bu güç
dayanmaya ıslık ey tutuşum
kırabildiğim kadar cam memelerinden
öyküsüz değil sivil olmak.
insanın bükülmez havzasıdır Kerbela
kısmi ehliyetidir intiharın
üç gün boyunca
seni düşünmek.
Adem Üren
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder