kış: soğuk almış kuşların kanatlarıyla
gökyüzünde dolaşan güneşten
daha sıcak kasıkların
çarmıhtaki çivinin pası bulaşmış kapıları
cızırtısız açtın
içeri girdik, dağınıklığın-ateşin sobadan bacaya
sıçraması
kadar doğal
beni onca öpen kadınların izini yalayıp yuttun
tükürmedin
kimsenin silemeyeceği bir iz-ruhundan koparıp
ağzıma bıraktığın
bir kış gecesi-yalbırdak kadeh kaldırdık
günah defterine
üşümedik
bahar: boş bir çukur bulan suyun çağlayışıyla
kırlara koşan insanlardan
çok önce vardık renklere
İranlı kadının peçeli yüzünden sızan doğa
karşımızda
kirli botlarıyla barut dişli çağ-gülümsemesi yapmacık
meydanlarda
bizi bunca boğan şehirlerin gürültüsünü, çavlanlarda yıkanan kuşlar
bastırdı
düşen her saç teline görev-kökleri ince olan ağaçların
tutamadığı toprağa
doğal set
bir bahar günü-dağlara tat veren çiçekleri
denize gösterdik
ağladı
yaz: sokakta koşan çocuk üç renkli dondurma külahıyla
sahillere sepet hazırlayan bizden
daha önce vardı mevsime
beline çingene rengi gömlek bağlayıp çıktın
evi incitmeden
yürüdük, kıskançlıktan yolları kapattı şehir-yanında yürüyen beni
boğmak istemesi
çok doğal
saçlarına karışan kumu ayıklayıp öpünce boynunu
büyüdüler
dar geldi sütyen memelerine-uzanıp emdim
güneşten önce
bir yaz günü-çangıl çungul sevişenleri
tanrıya gösterdik
artı attı bize
güz: yaz aşkı’nın bitmesinden kalan boşluğu eylül şiirleriyle
doldurmak isteyen kişilerden
hiç olmadık zaten
dere tepe koşan eyersiz atın yelesindeki rüzgâr
balkonda
göğe şarap emdiren kadeh-elinde zamanı durduran
değnek
limandan çıkan bütün gemilere el sallayıp ağlayarak
sarıldık birbirimize
sımsıcak, bir fotoğraf karesi-meleğin tanrıya bir adet
çıkarmak istemesi
tüm insanların kurutuluşuna işaretti
bir sonbahar günü-dünyanın kirli yüzünü tutup
yağmura çevirdik
temizlenmedi
İhsan Baran
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder