Vebâl

ellerim topraktı
ellerimle dikmiştim fidanları
                 suydu, geldi miydi
                              hiç gecikmez fışkınırdı ağaçlarım
                                     serpil serpil serpilirdim
                                                -serpilmemeliymişim-

…

geceleri sayıklıyormuşum
sabahları küfrederek uyanıyormuşum
                  hem de güneşe.

sonra,
-kaç zaman oldu bilmiyorum-
açılmışım, bunu biliyorum.
eylül gibi dökmüştüm geyikli sofrabezine kendimi
güzellikler olur sanmıştım
          sofra olmayacağımda hiç bu denli yanılmamıştım.

ellerim topraktı
hangi uzvumla üzüleceğimi şaşırdım.
           -şaş oldum-

durdum, gövdem vardı
                 yarı belinden yarılmış bir sedir.

baltanın ne olduğunu unutturan ormancı beni ikiye parçalamıştı.

hangi söğüde iğdeye güvenilir şaşırdım
           -şaş oldum, taş olamadım-

bağlarım bahçelerim devrildi üstüme. onlara soluk olan yapraklar beni boğdu, taşıyamadım ormanımın virânını.

“kendimi aşılayayım sana, sağaltayım yaranı”
                  dediğim her ağaç
neslimi tüketti.

biri bu umudu kazısın benden
sakınarak gizli ormanlar yaratmaktansa
inanın ağaç isimlerini unutmayı yeğlerim.

elim kolum kurudu
“hangi budağımdan taşayım
             uzanayım dünya tane yaprağımla” derken
dünya tane kurudum.

beni nemlendirmeyin artık
bırakın kökümü unutayım
söz yayla çiçekleri takınmayacağım daha
    kimseye şiir olmayacağım
    söz; reçinemi alıp kursağıma
    söz; büsbütün gömüleceğim bozuk bir tohum gibi toprağa.

ellerim topraktı
neslim vardı.

ellerim topraktı
kendim taneydim
tane tane çatlardım.

sevinince üzüm
       üzülünce şaraptım.

toprak ellerimdi
altıma neslimin tükendiğini serdim.
içimdeki son sediri
         inşa edeceğim tekne için öldürdüm.
gidiyorum,
         bu seferin vebâli sizin,,

Beste Naz Karaca

09.11.2018   00.19
ankara